சமூக மாற்றத்தில் மாணவர்களின் பங்கு
சமூக மாற்றத்தின் ஆணிவேரே மாணவர்கள்தான். மாணவர்களால்தான் எளிதில் தங்களை மாற்றிக் கொள்ள முடிகிறது. 'போலச் செய்தல்' என்ற உணர்வு குழந்தைகளிடமும் மாணவர்களிடமும் இயல்பாகவே உள்ளது. சினிமாக் காட்சிகளை அப்படியே உள்வாங்கிக் கொண்டு அப்படியே தன்னை மாற்றிக் கொள்கிறார்கள்.
தினை விதைத்தால் தினைதானே முளைக்கும். வினை விதைத்தால் வினைதானே முளைக்கும். நாம் என்ன சொல்லிக் கொடுக்கிறோமோ, அதைத்தானே அவர்கள் பின்பற்றுவார்கள். ஆனால், அதில் ஒரு சின்ன திருத்தம். அன்னப்பறவை நீரையும் பாலையும் கலந்து கொடுத்தால் தனக்கு வேண்டிய பாலை மட்டும் தனித்துப் பிரித்து அருந்தும். அதைப்போலதான் இன்றைய காலத்து பெரும்பாலான மாணவர்களும் நல்லவை தீயவற்றில், தீயவற்றை மட்டுமே தனித்துக் கற்றுக் கொள்கிறார்கள். அதையே பின்பற்றுகிறார்கள். அப்படிப்பட்ட மாணவர்களால்தான் சமூகம் சீரழிந்து வருகிறது.
காந்தியடிகள் அரையாடை உடுத்திய போது இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்திற்கு புதிய உத்வேகத்தை கொடுத்தது. பாரதி முண்டாசு கட்டியபோது புதிய மிடுக்கைத் தந்தது. எம்ஜிஆர் குல்லா அணிந்த போது புதிய அழகைத் தந்தது. ஆனால் இப்போது நடந்து கொண்டிருப்பது என்ன? 'புள்ளிங்கோ' என்ற பெயரில் சிகை அலங்காரங்கள் காண்போரை முகம் சுளிக்க வைக்கின்றன. சமூக ஊடகங்களிலும் இன்றைய சினிமாக்களிலும் "எப்படி வேண்டுமானாலும் வாழலாம்!" என்ற சிந்தனையும் சுயநலப் போக்கும் தொடர்ந்து சித்தரிக்கப்படுகிறது. "பயன்படுத்திவிட்டுத் தூக்கி எறி" என்ற பிளாஸ்டிக் பயன்பாடு கலாச்சாரம், பெற்ற தாய் தந்தையரையும் பயன்படுத்திவிட்டுத் தூக்கி எறியும் கலாச்சாரத்தில் கொண்டு வந்து நிறுத்தியுள்ளது.
கோவிட் தொற்றுக்குப் பின்பு மாணவர்களிடம் அதிகரித்துள்ள கைபேசி பயன்பாடு, அவர்களை மாயவலையில் சிக்க வைத்துள்ளது. கற்றல் இழப்பை ஈடு செய்ய உதவ வேண்டிய கைபேசி, கற்றலை மறக்க உதவியது. மேதைகளை உருவாக்க வேண்டிய கைபேசியைத் தவறான வழியில் பயன்படுத்தி, பேதையானார்கள். பொழுதுபோக்கிற்காக காணொளி பார்க்க வேண்டியவர்கள் பொழுது முழுவதும் காணொளி பார்த்தார்கள்; டிக் டாக் செய்தார்கள்; வாட்ஸப் ஸ்டேட்டஸ் ஆனார்கள். எது பகல்? எது பள்ளி நேரம்? எது நள்ளிரவு ? என்பதை எல்லாம் மறந்து போனார்கள். ஆன்லைன் விளையாட்டுகளில் தன்னை மறந்தார்கள்; கண்டித்த பெற்றோரை வெறுத்தார்கள்; ஆசிரியர்களை அன்னியப்படுத்தினார்கள்; "தானே பெரியவன், தன்னை யாரும் கேள்வி கேட்கக் கூடாது, தன்னுடைய தவறுகளை யாரும் தட்டிக் கேட்கக் கூடாது" என்ற சிந்தனைகளை வளர்த்துக் கொண்டு பிஞ்சில் பழுத்த பழமாக நிற்கிறார்கள். அது எப்படி சுவைக்கும்?! புளிக்கத் தானே செய்யும்! எதிலும் பொறுமை கிடையாது. எல்லாவற்றிலும் அவசரம்! எல்லாமே உடனே எளிதில் கிடைத்துவிட வேண்டும். அதை அனுபவித்து விட்டு மற்றொன்று... கிடைக்கவில்லை என்றால் மன உளைச்சல். ஒன்று - தவறான தீய செயல்களை செய்வது. இல்லை என்றால் தற்கொலை செய்து கொள்வது... வாழ்க்கை என்றால் என்ன என்பதை அறிவதற்கு முன்பே வாழ்க்கையை வெறுக்கும் சமுதாயமே இன்றைய மாணவர் சமுதாயம்.
கூட்டுப் புழு பட்டாம்பூச்சியாய்ச் சிறகடிக்க வேண்டுமாயின் சில காலம் கூட்டு புழுவாக தவம் இருக்க வேண்டும். அப்போதுதான் வண்ணச் சிறகுகள் முளைக்கும். அதை விட்டுவிட்டு கூட்டை விட்டு புழு வெளியேறினால் என்ன ஆகும்? பறவைகளுக்கோ பூச்சிகளுக்கோ இரையாகும். குழந்தைப் பருவத்தில் சிரித்து விளையாட வேண்டும். வாலிபப் பருவத்தில் கற்று மகிழ வேண்டும். இளமைப்பருவத்தில் வேலை செய்து திருமணம் புரிந்து மகிழ வேண்டும். எல்லாம் அந்தந்தப் பருவத்தில் என்னென்ன நடக்க வேண்டுமோ அதெல்லாம் நமக்கும் நடக்கும் என்ற நம்பிக்கை வளர வேண்டும்.
மாணவப் பருவத்திலே காதல், திருமணம், மனமுறிவு, தற்கொலை என்று செல்வதெல்லாம் நல்லதல்ல...
100 துடிப்பான இளைஞர்களை என்னிடம் தாருங்கள் இந்த உலகையே மாற்றி காட்டுகிறேன் என்றார் சுவாமி விவேகானந்தர். இளைஞர்கள் மற்றும் மாணவர்களின் ஆற்றல் அளப்பரியது. ஒருபுறம் அறிவார்ந்த ஆக்கபூர்வமான கண்டுபிடிப்புகளில் மாணவர்கள் ஈடுபட்டு தேசத்தின் வளர்ச்சிக்கு உதவி வருகிறார்கள். அவர்களின் சிந்தனையும் செயல் திறனும் வியக்கத்தக்க வகையில் இருக்கிறது.
இனிய உளவாக இன்னாத கூறல் கனியிருப்பக் காய் கவர்ந்தற்று என்கிறார் வள்ளுவர். அதைப்போல நல்ல செயல்கள் இருக்க, ஏன் தீய செயல்களைக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்?
நாலடியார் பிடிக்குமா? நயன்தாரா பிடிக்குமா? என்று கேட்டால் "எனக்கு நாலடியார் தான் பிடிக்கும்" என்று சொல்லக்கூடிய மாணவர்களாக இன்றைய காலத்து மாணவர்கள் மாற வேண்டும். அப்படிப்பட்ட மாணவர்களால் தான் சமூகத்தில் நல்ல மாற்றங்களை ஏற்படுத்த முடியும் என்று கூறி எனது உரையை நிறைவு செய்கிறேன். நன்றி, வணக்கம்.